15/12/13

'12 years a slave' (2013)


Gizon askea izatetik esklabu izatera


Erlazionatutako edukia: 'Shame' (2011)

'12 years a slave' Steve McQueen zuzendari britainiarrak zuzendutako hirugarren film luzea da. Benetako gertaera batean oinarritzen da istorioa, Solomon Northup (Chiwetel Ejiofor) musikari beltz eta askearen bizitzan konkretuki. Somolon familiarekin bizi da New Yorken eta lan bila dabil. Bi gazte zirku baten parte izatea eskaintzen diote, eurek antolatutako espektakuluaren izarra. Bi ezezagunen proposamen erakargarri hori onartzen du Solomonek. Aukera okerra. Egun hartatik aurrera bere bizitza infernu bat izango delako. Bi ezezagunek Solomonen edarian droga botatzen dute, eta inkontziente dagoela esklabu gisa saltzen dute. Diru apur batengatik Solomoni askatasuna kentzen diote, kondenatzen dute.

11/12/13

'Liberal arts' (2012)


Begirada nostalgiko bat


Erlazionatutako edukia: 'Happythankyoumoreplease' (2010)

 ‘Liberal Arts’ Josh Radnor aktoreak zuzendutako bigarren film luzea dugu. Pelikulak, begirada atzera botatzen du, protagonistaren unibertsitate garaira konkretuki. Jesse (Josh Radnor) literatura maite duen irakasle gazte bat da, artea oro har. Bere “bigarren” irakasle faboritoa erretiratuko da, eta bere omenez antolatu duten ekitaldia dela eta, unibertsitatera bueltatuko da protagonista.

Pelikularen protagonistaren antzera, guztiok bereziki gustatzen zaigun liburu/pelikula/disko bat dugu, berdin du zein den arrazoia. Jesse egunero liburutegira doa, gustukoen duen liburuaren azken hiru orrialdeak irakurtzera. Errutina hori pelikularen amaieran esanguratsuagoa izango da. Esan bezala, pelikulan protagonista unibertsitatera bueltatzen da bisitan. Behin ikasle izandakoak miresmen handiarekin gogoratzen ditu bertan igarotako egunak eta nolabait bere izaeran eragina izan zuten literatura klaseak. Erraz identifika gaitezke bere begirada nostalgikoarekin.

4/12/13

'The hunger games: Catching fire' (2013)


Katniss, sinboloa eta itxaropena


Erlazionatutako edukia: The Hunger Games (2012)

Bigarren atalak beti txarrak direla diote… Ala ez? Kasu gehienetan pelikulen bigarren, hirugarren, laugarren… atalak lehen pelikulak lortutako arrakasta ahalik eta gehien luzatzeko aitzakiarekin egindako pelikulak direla dirudite, formula etengabe errepikatuz. Gero, badira berrikuntza ekartzen duten hainbat kasu, bigarren atala istorioa hobeto garatzeko edota istorio konplexuago bat erakusteko aprobetxatzen duten horiek, hau da, aldez aurretik ikusitakoa ongi osatzen duten horiek. Azkenik, saga literarioen moldaketa zinematografikoak ditugu. Azken kasu honetan liburu bakoitzeko pelikula bana egitea beharrezkoa dela dirudi (nahiz eta askotan liburuak nahi bezala “banatzeko” askatasu guztia hartu, adibidez, liburu bakar batetik bi pelikula eginez nahiz eta guztiz beharrezkoa izan ez: Harry Potter, The Hobbit… eta noski, ‘The Hunger Games’ sagarekin gauza bera egingo dute).

‘The hunger games: Catching fire’ jarraipen ona iruditu zait, jauzi kualitatibo nabarmena egin baitu. Francis Lawrencek Gary Ross ordezkatu du zuzendaritzan, aurrekontu altuago bat izan dute eta ikusizko efektuak askoz hobeagoak dira lehenengo atalarekin konparatuz gero. Bigarren atal honetan istorioa jokoetatik haratago doa. Lehenengo atalak aurpezpen funtzioa betetzen zuen, protagonistak ezagutu genituen eta nahiko argi utzi ziguten zeintzuk ziren onak eta zeintzuk txarrak. Eta nola ez, lehen aldiz “jokoak” ikusi genituen.