'Changeling' (2008) - Xehetasun pare bat

 'Changeling’ pelikula benetako gertakarietan oinarritzen da eta desagertutako ume baten amaren borroka dugu pelikularen abiapuntu. Clint Eastwood da 20ko hamarkadaren amaieran girotutako istorio honen zuzendaria. ‘Changeling’ pelikulak drama eta intriga generoak nahasten ditu, eta horretaz gain, gezurra, korrupzioa, zoramena eta borroka indibiduala bezalako gaiak lantzen ditu. Drama honetan Clint Eastwood zuzendariaren estiloaren bereizgarri diren zenbait elementu antzeman ditzakegun arren, ez dira nahikoak izan. Hau da, pelikulak ez nau espero nuen bezain beste hunkitu, istorioarekin guztiz konektatu ez dudalako. 
Christine Collinsen (Angelina Jolie) pertsonaiaren garapenak hotz utzi nau. Hala eta guztiz ere, badira izugarri gustatu zaizkidan zenbait elementu formal eta eszena.



Christine Collins emakume independente eta borrokalaria da. Ez du “kapritxorik”. Egun osoa ematen du lanean, semeari ahalik eta bizitza erosoena eskaintzeko. Semea desagertu eta hilabete batzuk igaro ondoren, desiratutako albistea jasotzen du Christinek: semea bizirik aurkitu dute. Gertaera dramatikoaren inguruan sortutako iskanbila dela eta, Christine urduri eta nahastuta doa semearen bila. Arazoa: “bueltatu” dioten semea, ez da berea. Hedabideez inguratuta, eta egoerak sortutako kaosaren ondorioz, Collinsek umea etxera eramaten du. Hedabideek ez dute inoiz poliziaren bertsioa kolokan jarri, gezurraren konplize dira, euren interesa soilik ama eta semea elkartzen diren unearen argazkia ateratzea baino ez da.

Collinsek bere semea berreskuratu nahi du, eta poliziak horren bilaketa bukatutzat ematea ez du onartuko. Borrokatuko du, era kolektibo zein indibidualean (garrantzitsuagoa borroka indibiduala izanik). Collinsek ez da poliziaren beldur, eta bere borrokarekin sisteman nagusi den korrupzioa agerian utziko du. Ez da borroka erraza izango, bidean soilik oztopoak izango ditu, baina ez du etsiko. Collins “isilarazteko”, agintean daudenak edozer egiteko prest egongo dira.

Gustatu zaizkidan zenbait uneen “analisi” txikia (spoilerrak)

Sarreraren hasieran aipatu dudan bezala, istorioa gehiegi hunkitu ez nauen arren, badira Eastwooden zuzendaritza lanean nahikotxo gustatu zaizkidan zenbait une, eta jada bere “zigilu” pertsonalaren adierazgarri direnak.

Collins eta presoaren arteko elkarrizketa kartzelan. Nire ustez, pelikularen une gorena. Collinsek presoarekin hitz egitea onartzen du erantzunak nahi dituelako. Baina erantzunen ordez, zalantza gehiago izango ditu presoarekin hitz egin ondoren. Modu horretan, nahita ala nahigabe, presoak Collins kondenatzen du. Eastwoodek egoera hori modu eraginkor eta esanguratsu batean grabatzen du: eszena horren azken planoa Collinsi eskaintzen dio, baina horretan kartzelaratuta ikusten dugu, bera benetako presoa izango balitz bezala. Une txiki horretan, biktima eta kondenatuak rolak aldatu dituztela dirudi.

Itxaropena? Denbora igaro da eta hainbeste itzalen artean, lehen aldiz, argi izpi apur bat ageri da Collinsen bizitan. Pozik ikusten dugu, baina emakumearen irribarrea mina eta zalantza etengabeak ezkutatzen dituen fatxada baino ez da. Collinsek ez du inoiz bere semea aurkitzeko esperantza galduko. Sufrimendutik itxaropenera egindako trantsizio horretan pelikularen argiztapenak betetzen duen lana esanguratsua dela uste dut. Une txarrenetan, zalantza uneetan, haserrea gordetzen duen une horietan, Collinsen aurpegia itzaletan murgilduta ageri da. Iluntasun hori gero, amaierako planoaren argitasunarekin talka egingo du.

Beste zenbait gauzen artean, horiek dira gustatu zaizkidan zenbait elementu. Orokorrean pelikula ona da, forman batez ere, baina pertsonaia nagusiaren eta bigarren mailako pertsonaien arteko ekintza edota kimika gehiago faltan bota ditut. Angelina Jolieren lana ona da, baina bere pertsonaiaren akzioak pixka bat errepikakorrak iruditu zaizkit, horregatik zenbait uneetan pelikularen erritmoa geldoa eta apur bat astuna bihurtzen da. Laburtuz, zuzendaritza eta aipatzekoak diren zenbait elementu on ditu pelikulak, baina istorioarekin ez dut gehiegi “konektatu”; pertsonaia nagusi eta sekundarioen jokaeretan gehiago sakontzea faltan bota dudalako.