'Ted' (2012) - Lizuna eta, aldi berean, samurra den hartza

(!) Oscar sariak 2013: Izendapen bat lortu du 'Ted' pelikulak: Abesti onena.

Johnny (Mark Walhberg) Bostonen bizi den ume bakarti eta inozentea da. Gabonetan hartz peluxe bat oparitu diote, eta horrek pozten du, ez da opariaz banatzen ezta momentu bat ere. Egun batean, Johnny gazteak desira bat eskatzen du, Ted bizirik egotea nahi du; eta hala gertatzen da. Orain, Johnny eta Ted helduak dira eta elkarrekin bizi dira. Egun guztia sofan etzanda ematen dute Flash Gordon ikusten marihuana erre bitartean.

Johnek 35 urte ditu eta heldugabea da. Lorirekin (Mila Kunis) erlazio bat du, lau urte daramate batera eta, une honetan, inflexio puntu batean daude. Lorik aurrerapauso bat eman nahi du erlazioan, Johnnyk aldiz, pozik dago dutenarekin, berarentzat nahikoa. John eta Tedek arteko adiskidetasuna oso indartsua da eta Lorirekin duen erlazioaren etorkizunari begira, oztopo nagusia. John heldu bihurtu beharko da Lorirekin jarraitu nahi badu eta bere bizitza hondatu nahi ez badu. Maitasuna eta adiskidetasunaren artean aukeratu beharko du, heldutasunaren eta “betiereko gaztaroaren” artean.

Ted hartza lizuna, lotsagabea, desatsegina, heldugabea eta samurra da. Baina Tedi horrek ez dio kezkatzen, izan ere, peluxezko hartz bat besterik ez da. Hartzari bere lagunarengandik banandu behar dela onartzea kostatzen zaio, ez da erraza izango.

Nahiz eta zinema aretoa umez beteta egon, ‘Ted’ publiko heldu bati zuzendutako komedia da. Pelikulak off ahotsean narratutako ipuin klasikoetan oinarritzen da. Zentsu horretan, MacFarlanek ez du arriskatzen. Pelikulak alde erromantiko bat du, hala ere, pelikularen indar-gunea honen umore beltzean aurkitzen dugu. Orokorrean, pelikula dibertigarriagoa izatea espero nuen. Hori bai, baditu zenbait momentu itzel.

Komediak 80ko hamarkadako zine eta telebistari erreferentzia ugari egiten dizkie: Cheers, El coche fantástico, ET, Indiana Jones, Octopussy… eta, batez ere, Flash Gordoni. Pelikularen egitura eta forman telebistaren influentzia nabaria dela uste dut, adibidez: hasierako kredituen aurretik sarrera bat egotea, soinu efektuak gag komiko bezala erabiltzea, soinu bandaren estiloa, edota ekintzak kokatzeko telebistan erabili ohi dituzten eraikinen plano laburrak ikus ditzakegu pelikulan. Gag komikoen egiturari dagokionez, Family Guy seriearen pareko eskema eta tonua jarraitzen dute.

‘Ted’ pelikulan kameo batzuk agertzen dira, batzuk besteak baino eraginkorragoak. Genero nahasketa dago ere, badaude akzio eta intriga uneak baina ez dute behar bezain ondo funtzionatzen. Protagonistak nahiko ondo definituta daude, bigarren mailako pertsonaiak, aldiz, ez hainbeste, eta euren ekintzak nahiko hutsalak iruditu zaizkit. Hala eta guztiz ere, pelikulak baditu bere eszena onak, ondo pasatzeko nahikoak direnak. MacFarlanen aldetik lehen saiakera ona da. Umore beltza nagusi den arren, amaieran, komedia amerikarrek duten “moralina” presente dago.

Spoiler txikia. Johnnyren pertsonaiaren garapenean (bai, badakit benetako lelokeria izan daitekeela), gustatu zaidan detaile bat dago. Detaile hori eszena zehatz batean ematen da, eta txano batekin harremana du. Saiatu arren, Johnnyrentzat ez da erreza Tedengandik banatzea; izan ere, Ted Johnnyren haurtzaroaren eta axolagabetasunaren isla da. Azkenean, Lorirekin duen erlazioan aurrerapausu bat emango duela pentsatzen dugunean, 30 minutu eta Flash Gordonen presentzia nahikoak dira guztia hondatzeko.

Festa horretan, Johnny zoroena ikusten dugu, arduragabeena. Teden antza handien duen unea da hori. Nola indartu ideia hori? Hartz-txano batekin. Johnnyk txano hori janzten duenean “Ted bihurtzen" da, axolagabea, arduragabea, ume bat bezala jokatuz... Momentuak ez du gehiegi irauten, eta teoria lelo bat da, baina detaile horrek, elementu hutsal bati erabilera zuzen bat ematea posible dela erakusten du.

Erlazionatutako edukiak (Mark Wahlberg): 'The Fighter' (2010) - Burua, gorputza, burua